Stil

Pas las ik een stukje op Facebook over stil zijn, dan gaan mijn irritatieharen overeind staan. Want stil zijn is niet mijn ding. Bovendien heb ik altijd de gedachte dat met stil zijn niets bereikt wordt. Van thuis meegekregen, stil zijn is lui zijn. Als je zoals ik dit soort overtuigingen hebt stoot je gegarandeerd een keer je neus.

Want stilgezet ben ik op de meest drastische manier die je je maar voor kunt stellen. In 2015 overkwam me dit en 5,1/2 jaar later sta ik weer voor een chemokuur. Vanwege een laag Hb stuurde de oncoloog me door naar een hematoloog. Nooit geweten wat zo iemand precies doet eerlijk gezegd. Tot mijn schrik zei de arts na een inleidend gesprek, we gaan nu naar een apart kamertje om een beenmergpunctie te doen en dan haal ik ook gelijk een stukje bot weg. Help! Ik durfde niets te laten blijken dus ik liep braaf mee naar die aparte kamer. Uw man mag er bij blijven hoor dan kan hij uw hand vast houden. De laatste keer dat een arts dat zei was tijdens een bevalling en meestal betekent dit dat het pijn gaat doen. Ik zet me schrap en onderga de punctie heel stoer volgens de verpleegsters. Vervolgens moet er nog een paar buisjes bloed afgenomen worden, een paar blijken er 11 te zijn. Daarna hobbel ik achter mijn rollator het Erasmus uit. De volgende dag staat een bloedtransfusie gepland. Tot mijn stomme verbazing wordt ik weer uitgenodigd om even naar een apart kamertje te komen want de arts wil iets bespreken. Ik loop weer braaf achter de verpleegster aan met infuus aan mijn arm naar het aparte kamertje. De arts komt binnen en kijkt met zo’n bepaalde blik en ik weet genoeg. In het beenmerg zijn weer kankercellen van de borstkanker actief. Chemo moet per direct gestart worden. Ik kan het niet bevatten, ik had die borstkanker overwonnen toch? Niet dus ! Wat ik in mijn achterhoofd en in mijn hart altijd al wist deze strijd is levenslang. Ga ik dit weer doen? Heel die behandeling en die strijd.

De volgende dag wordt ik met 40 graden koorts wakker, mijn man belt naar het ziekenhuis en daar zeggen ze ga maar om een Covid-test, want koorts is verdacht. Met mijn zieke lijf sleep ik me naar Goes samen met mijn dochter. ’s Middags kan ik alleen nog maar op bed liggen en voel me doodziek. ’s Avonds is de koorts 41 graden en wordt de huisarts gebeld. Voor ik er erg in heb lig ik in een ambulance richting Erasmus. Gelukkig blijkt de volgende dag de test negatief. Maar omdat ik zo’n hoge koorts heb wordt ik overgebracht naar afd. Oncologie. Ik blijk een urineweginfectie te hebben en mag na een week met katheter weer naar huis. De combinatie antibiotica, chemo en herstel van de ontsteking is een aanslag op mijn lijf. Ik trek het amper. Mijn hoofd is zo vol dat er niets bij kan. Het is overleven en de rest van mijn wereld staat stil.

Gezien mijn situatie ligt het coachen ook stil voorlopig, ik hoop dmv de blog en nieuwsbrieven jullie op de hoogte te houden hoe het gaat
Als God het wil hoop ik jou in de toekomst te ontmoeten hetzij voor een coaching, of gewoon tijdens een gezellige koffieochtend.